Op 17 oktober begon het inschepen. Op 23 oktober was het echte vertrek. Nu, 176 dagen en bijna 12.000 zeemijl later, zijn ze weer bijna thuis.

Ook voor mij was het afgelopen halve jaar best heel vreemd. Ja, je leest het goed: ‘ook voor mij’. Want de ouders van de SaS’ers misten hun kind. En ik miste de hele groep. De groep waar ik vrienden mee geworden was, was ook de groep waarvan ik dacht het meest fantastische halve jaar uit mijn leven mee beleven. Helaas was dat niet het geval.
Ik bleef ze volgen, iedere dag. Ik wilde weten hoe het was, ik wilde weten hoe het met ze ging, ik wilde weten wat ze deden en waar ze waren. Ondertussen moest ik zorgen dat ik mijn schoolwerk netjes deed, en was ik bezig om alsnog mee te gaan met School at Sea. Een jaartje later.
Zaterdag ben ik er natuurlijk bij. Alleen komen de kinderen die mij zoveel energie gaven, de kinderen waar ik ontzettend veel respect voor had en de kinderen waar ik fantastische herinneringen mee heb, nooit meer terug. Niet door schipbreuk, maar door wat positiefs. Want als ik School at Sea mag geloven, zijn het nu volwassenen.
Ik ben benieuwd naar alle verhalen. Naar hoe het was, naar wat het leukst was en waar ze het meest van stonden te kijken. Maar vooral, naar wat voor mensen er tegenover me komen te staan.

Mijn droom is om over een half jaar zelf op de Regina Maris te kunnen stappen. Ik hoop dan weer afscheid te moeten nemen van de groep. Maar voor ik dat doe, ga ik eerst heel erg genieten van zaterdag.

Over zes dagen zie ik Amber, Bartolomeu, Beau, Ben, Bennard (Broekhoofd voor mij), Claire, Dieneke, Ellemijn, Emiëtte, Famke, Floor (CB voor mij), Folkert, Friso, Jan, Jasper, Joost, Júlia, Kirsten, Laura, Linda, Maartje, Maartje, Maxime, Mirthe, Moor, Neeltje, Robin, Romy, Sophie, Tesse, Thijs, Tom, Youri en natuurlijk Tess weer terugkomen.
Ik heb er ontzettend veel zin in. Tot over zes nachtjes.

wpid-img-20151118-wa0028-1.jpg